امام سجاد عليه السّلام :
"نيايش با خدا"
پروردگار من ، پروردگارا. از وسوسه هاى شيطان به تو پناه مى برم .
- پروردگارا.به تو پناه مى برم از اين كه چيزى از تو درخواست كنم كه بدان آگاهى ندارم .
- پروردگارا.بر دانش من بيفزاى .
- پـروردگارا.سينه ام را برايم گشاده دار و كارم را بر من آسان گردان و گره از زبانم بگشاى تا سخنم را در يابند.
- پروردگارا.مرا و پدر و مادرم را و هركس را كه با ايمان به خانه من در آيد و همه مردان و زنان با ايمان را بيامرز.
"بسم الله الرحمن الرحيم"
سپاس خدائى را كه ما را به سپاس خود رهبرى فرمود. و از اهل سپاس قرار داد، تا در برابر احسانش از شاكران باشيم، و ما را بر اين كار مزد نيكوكاران بخشد. و سپاس خدائى را كه دينش را بما عطا فرمود، و ما را به آئينش
اختصاص داد، و در راههاى احسان خود پويا ساخت، تا به سبب نعمتش بسوى سرمنزل خشنوديش بپوئيم: چنان سپاسى كه آن را از ما بپذيرد، و بوسيله آن از ما خشنود شود، و سپاس خدائى را كه ماه خود يعنى ماه رمضان،
ماه روزه، و ماه اسلام، و ماه پاكيزگى، و ماه آزمايش و تصفيه و ماه به پاخاستن براى نماز را يكى از اين راههاى احسان قرار داد: چنان ماهى كه قرآن در آن نازل شده، در حالى كه براى مردم چراغ رهبرى به حق، و نشانه
هاى آشكارى از هدايت و تفريق ميان حق و باطل است. پس برترى آن را بر ساير ماهها - به سبب احترامهاى فراوان و فضايل نمايان كه برايش قرار داد - آشكار ساخت. از اين رو در آن ماه، براى بزرگ داشتن آن، چيزى را كه
در ماههاى ديگر حلال كرده، حرام كرد، و براى گرامى داشتن آن، خوردنيها و آشاميدنيها را در آن منع فرمود، و براى آن، وقت آشكارى قرار داد كه خداى بزرگ و ارجمند اجازه نمىدهد كه پيش انداخته شود، و نمى پذيرد كه از
آن وقت به تأخير افتد، سپس يكى از شبهايش را بر شبهاى هزار ماه برترى داد، و آن را شب قدر ناميد. در آن شب فرشتگان و روح، به فرمان پروردگارشان با قضاى تغيير ناپذير بر آن كس از بندگان كه خدا بخواهد، براى هر
امرى از رزق و اجل و امور ديگر فرود مى آيند، و آن شب سلامتى است كه بركتش تا سپيده دم دائم است.
" مناجات سپاسگزاران "
بسم الله الرّحمن الرّحیم
به نام خداى بخشاينده مهربان
اِلهى اَذْهَلَنى عَنْ اِقامَةِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ وَاَعْجَزَنى عَنْ
خدايا بخشش پى در پى تو انجام دادن سپاسگزاريت را از ياد من برد و ريزش فضل و احسانت مرا از
اِحْصاَّءِ ثَناَّئِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ وَشَغَلَنى عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ
شمردن ثنا و ستايشت عاجز كرد و پشت سر هم آمدن نيكيهايت مرا از ذكر ستودنيهايت بازداشت و پياپى
عَواَّئِدِكَ وَاَعْيانى عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوالى اَياديكَ وَهذا مَقامُ مَنِ
رسيدن نعمتهايت مرا از نشر دادن نيكوئيهايت درمانده كرد و اينجا كه من هستم جاى كسى است كه
اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماَّءِ وَقابَلَها بِالتَّقْصيرِ وَشَهِدَ عَلى نَفْسِهِ
اعتراف به وفور نعمتهاى تو و در مقابل آنها به كوتاهى كردن خود دارد و به اهمال كارى و تلف كردن
بِالاِْهْمالِ وَالتَّضْييعِ وَاَنْتَ الرَّؤُفُ الرَّحيمُ الْبَّرُ الْكَريمُ الَّذى لا
عمر خويش گواهى دهد و تو اى خداى با عطوفت و مهربان و نيكوكار و بزرگوارى كه روآورندگان بسويت را نوميد
يُخَيِّبُ قاصِديهِ وَلا يَطْرُدُ عَنْ فِناَّئِهِ امِليهِ بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ
نسازى و آرزومندات را از درگاهت نرانى ، اميدواران به آستانه تو بار اميد خود را بيندازند
دعاي امام سجاد:
سپاس خدائى
را كه اول است بى آنكه پيش از او اولى باشد، و آخر است بى آنكه پس از او
آخرى باشد خدائى كه ديدههاى بينندگان از ديدنش فرو مانده و انديشههاى
توصيف كنندگان از وصفش عاجز شدهاند. آفريدگان را به قدرت خود پديده آورده،
و ايشان را بر وفق خواست خود اختراع فرموده، آنگاه در طريق اراده خود روان
ساخته و در راه محبت خود برانگيخته، در حالى كه از حدى كه بر ايشان تعيين
نموده قدمى پيش و پس نتوانند نهاد، و براى هر يك از ايشان روزى معلوم
مقسومى قرار داده: هر كه را فزونى داده، كاهندهاى را نيروى كاستن آن نه. و
هر كه را كه را كاستى داده افزايندهاى را قدرت افزون بر آن نيست سپس براى
او در زندگى مدت معلومى تعيين كرده و پايان معينى قرار داده كه با روزهاى
عمر خود بسوى آن گام بر مىدارد و با سالهاى زندگيش به آن نزديك مىشود، تا
چون به پايان مدتش رسيد و پيمانه عمرش را پر كرد او را به طرف ثواب سرشار
يا عقاب وحشتبار خود فرا كشد، و به آئين عدالت كسانى را كه بدى كردهاند به
عمل خود و آنان را كه نيكوئى كردهاند به نيكى جزا دهد.
منزه است نامهاى او و پياپى است نعمتهاى او، از كرده خود مسئول نيست و ديگران مسئولند.
و
سپاس خدائى را كه اگر بندگانش را از شناختن آئين سپاسگزاريش بر عطاياى
متواترى كه به ايشان داده و نعمتهاى پيوستهاى كه بر ايشان كامل ساخته
محروم مىساخت، در نعمتهايش تصرف مىكردند و سپاس نمىگزاردند و در روزيش
دست مىگشودند و شكر نمىكردند، و اگر چنين مىبودند از حدود انسانيت به
مرز بهيميت مىرفتند، و چنان مىبودند كه در كتاب محكم خود وصف كرده است
«ايشان جز مانند چار پايان نيستند بلكه خود گمراهترند».
و سپاس خداى را
بر آنچه از خدائى خود بما شناسانده، و بر آنچه از شكر خود بما الهام كرده،
و بر آن درها كه از علم ربوبيتش بر ما گشوده و بر اخلاص در توحيدش كه ما
را به آن رهبرى كرده و ما را از كجروى و شك در كار خودش دور ساخته، چنان
سپاسى كه به آن در زمره سپاسگزاران خلقش زندگى كنيم، و بر هر كه به خشنودى و
عفوش پيشى جسته سبقت گيريم.
سپاسى كه تاريكىهاى برزخ در پرتوش بر ما
روشن شود و راه رستاخيز را بر ما هموار سازد و منازل ما را در پيشگاه
گواهان از فرشتگان و پيغمبران و امامان بلند گرداند. در آن روزى كه هر كسى
به سزاى عمل خود مىرسد، و به مردم ستم نمىشود. روزى كه به هيچ وجه دوستى
به كار دوستى نمىخورد و كسى ايشان را يارى نمىكند.
سپاسى كه در نامه نوشته شدهاى كه مقربين آن را مشاهده مىكنند از جانب ما با على عليين بالا رود.
سپاسى
كه چون از هول رستاخيز چشمها خيره شود ديدههاى ما به آن روشن گردد و چون
روىها سياه شود چهرههاى ما به آن سفيد گردد. سپاسى كه در پرتوش از آتش
دردناك خدا آزاد شويم و به جوار كرمش در آئيم.
سپاسى كه به يمن تأييد آن
شانه بر شانه فرشتگان مقرب او زنيم، و در اقامتگاه جاودانى و سراى عزت
سرمديش در سلك پيغمبران مرسل در آئيم.
سپاس خدائى را كه زيبائيهاى
آفرينش را براى ما برگزيد و روزيهاى پاكيزه را بر ما روان ساخت، و ما را به
تسلط بر همه آفريدگان برترى داد و از اين جهت همه مخلوقاتش ما را به قدرت
او فرمانبردار، و به نيرويش از اطاعت ما ناچارند و سپاس خدائى را كه در
احتياج ما را از غير خود فرو بست. پس در برابر اين همه نعمت چگونه بر سپاس
او طاقت داريم؟ يا كى توانيم شكرش را بجا آريم؟ چنين كار محال است، نه جاى
استفهام و سؤال است! سپاس خدائى را كه براى قبض و بسط اعضاء آلات و عضلاتى
در بدن ما تركيب كرد، و ما را از آسايشهاى زندگى بهرهمند گردانيد، و
اعضائى براى كار در پيكر ما برقرار كرد و ما را از روزىهاى پاكيزه اطعام
فرمود، و به فضل خود توانگر ساخت، و به نعمت خود سرمايه بخشيد، سپس ما را
به پيروى اوامر خود فرمان داد تا طاعتمان را بسنجد، و از ارتكاب نواهى خود
نهى فرمود تا شكرمان را بيازمايد، پس از راه امرش منحرف شديم و بر مركب
نهيش برآمديم با اين حال به عقوبت ما شتاب نكرد، و در انتقام ما تعجيل
نفرمود، بلكه به رحمت خود از روى كرم با ما مدارا كرد، و به مهربانى خويش
از روى حلم بازگشتن ما را انتظار كشيد و سپاس خدائى را كه ما را به توبه
رهبرى كرد و آن را جز از فضل او نيافتهايم. پس اگر جز اين يك نعمت از فضل
او را به شما نياوريم هر آينه عطاى او در حق ما بزرگ و احسانش درباره ما
جليل و فضلش بر ما عظيم خواهد بود. زيرا سنت او در باب توبه نسبت به اقوام
قبل از ما چنين نبود او به حقيقت آنچه را كه تاب تحمل آن را نداشتيم از ذمه
ما برداشته و بيرون از حد طاقتمان تكليف نفرموده و جز به كار آسانمان
نگماشته و براى هيچ يك از ما حجتى و عذرى باقى نگذاشته .
پس بدبخت از ميان ما كسى است كه بر خلاف رضاى خدا خود را به هلاك افكند، و نيكبخت كسى است كه روى دل بسوى او آورد.
سپاس
خداى را بهر آن آئين كه نزديكترين فرشتگان به او و گرامىترين آفريدگان او
و پسنديدهترين ستايش كنندگان در پيشگاه او وى را سپاس گذاردهاند، سپاسى
كه از ديگر سپاسها برتر باشد مانند برترى پروردگار ما بر همه آفريدگانش .
سپس
حمد او را بجاى هر نعمتى كه بر ذمه ما و همه بندگان گذشته و بازمانده خود
دارد، به شماره هر چيزى كه از همگى آنها علم او بر آن احاطه كرده و بجاى هر
يك از آنها چندين برابر آن هميشه و جاويد تا روز رستاخيز.
سپاسى كه كشش آن پايان نپذيرد و شمارهاش به احصا در نيايد، و به نهايتش دسترسى و براى مدتش انقطاعى نباشد.
سپاسى
كه موجب رسيدن به طاعت و عفو او، و سبب خشنودى، و وسيله آمرزش، و راه بسوى
بهشت، و پناه از انتقام، و ايمنى از خشم، و پشتيبان طاعت، و مانع از
نافرمانى، و مددكار بر اداء حق و وظائف او باشد. سپاسى كه به آن در ميان
نيكبختان از دوستانش نيكبخت شويم و بوسيله آن در سلك شهيدان شمشيرهاى
دشمنانش درآئيم. همانا كه خدا يارى دهنده و ستوده است.
مناجات
(1): پروردگارا! برذوات مقدسه حضرات محمد وآل محمد درود فرست.
(2): پروردگارا!دلهاي ما را ظرف معارف نوراني قرآن كريم وعترت طاهرين (عليه السّلام) قرار بده .
(3): پروردگارا! توفيق پيراسته شدن ازهمه رذائل حيواني وآراسته شدن به همه فضائل انساني را به ما عنايت بفرما.
(4): پرئردگارا! بهترين وخالصانه ترين سلامهاي ما را به محضرمقدس حضرت امام زمان (عليه السّلام)ابلاغ بفرما.
(5): پروردگارا! ارواح پدران ومادران واساتيد ومؤلفين علوم الهي و صاحبان حقوق ما را با ارواح انبيا واوليا يت محشوربفرما.
(6): پروردگارا! به ما توفيق درعبادت،يقين درايمان،اخلاص در عمل،آگاهي دردين، صبردرگرفتاري وشهادت درراه خودت عنايت بفرما.
(7): پروردگارا! توفيق فهم ونشرمعارف نوراني دين مبين اسلام را به ما عنايت بفرما.
(8): پروردگارا! توفيق آشنايي عارفانه به وظايف مشروع وعمل خالصانه به آن وظايف را به ماعنايت بفرما.
(9): پروردگارا! پيش ازفرا رسيدن مرگ ما، آمادگي واستعداد ورود به آن را به ما عنايت بفرما.
آمين يارب العالمين
وبلاگ کتابخانه بقیة الله الاعظم (عج) مسجدجامع قم